Είναι η πρώτη μέρα που λαχταρώ να τελειώσουν των γερόντων τα παραμύθια, στη γωνιά της κάμαρας.
Να χαθούν οι λέξεις που πλέκουν τις απίθανες ομορφιές τους και να βγώ στης φτωχής μεριάς τους δρόμους να χαρώ!
Οι ώρες ,τα μαγαζιά,η μέρα,η νύχτα τα γέλια των ανθρώπων και οι αγκαλιές τους ο πόνος του σακάτη στη γωνιά που σημαιώνει την ευτυχία μας, η σαλεμένη του σπιτιού με το λουλακί χρώμα όλοι και όλα φτιάξαν τον παράδεισο μου σήμερα, «Αφού ο άνθρωπος είναι το κόκκινο άνθος στο πέτο μας»
Απο την ποιητική μου συλλογή “εκ των ένδον”
