Ησυχία. Θέλω να ακούσω το τίποτα…
“Το παρελθόν έχει παρέλθει. Το μέλλον δεν ήρθε ακόμα, όμως δεν θέλουμε να έρθει με τους σημερινούς όρους. Το παρόν βρίσκεται δίπλα μας αλλά δεν το παραδεχόμαστε , κάνουμε πως δεν το βλέπουμε και δεν επιθυμούμε να το βιώσουμε.
Δημοτικοί Άρχοντες και εξουσία, αγέρωχοι και μοναχικοί, καμαρώνοντας για τις αποφάσεις τους, τις οποίες ήδη η κοινωνία αναθεματίζει. Αμφότεροι συνεχίζουμε στο ίδιο έργο θεατές… Και η επανάληψη κουράζει.
Αποτιμώντας την πορεία μας ως πολιτικά όντα, σε συνθήκες δημοκρατίας, αποφασίσαμε για το μέλλον μας με τις ψήφους μας. Σοφά επιλέξαμε και σοφά σφάλαμε για μια ακόμη φορά. Κάποιοι διέκριναν τον Αρμαγεδδώνα και κρύφτηκαν. Άλλοι λοξοδρόμησαν για να αποφύγουν τις επιπτώσεις και την τιμωρία. Όσοι το έπαιξαν ήρωες έχασαν.
Κατέληξαν τελικά οι Άρχοντες να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν ώστε την ίδια διαδρομή – των προηγούμενων κακών – να ακολουθήσουν αλλά να την βαφτίσουν διαφορετική!!! Για να πάνε που; Και να ξεγελάσουν και πάλι ποιους;
Αυτός ο Δήμος όλο κάπου πάει ή κάπου τον πάνε. Τον πάνε στα ουράνια, στα τάρταρα, κατά διαόλου, σε ατομικούς παράδεισους ή κατά τα γραφάς. Χθεσινοί ήρωες και νυν προδότες, χθεσινοί ηγέτες και τωρινοί δοσίλογοι, χθεσινοί οραματιστές και νυν ψεύτες, χθεσινοί αριστεροί και νυν φιλελεύθεροι, χθεσινοί προλετάριοι και τωρινοί καπιτάλες. Αυτοί είναι οι ηγέτες μας. Συνεχίζουν να προκαλούν την κοινωνία με όσα κάνουν αλλά και με όσα δεν κάνουν. Βέβαια με “τέτοιους ηγέτες” μπορεί η κοινωνία, να πάει και μόνη της -με τον αυτόματο πιλότο-
Όλοι εξαργυρώνουν τώρα. Τώρα που ήρθε η σειρά μας –σύντροφοι- θα το πράξουμε ομοίως και μετά τέλος… Για να είμαστε επιεικώς κρινόμενοι από την ιστορία. Λες και η εξουσία είναι λευκή επιταγή που την οφείλει ο λαός προς τους αυτοχαρακτηρισμένους “αγωνιστές” του.
Μπορείς να ρωτήσεις τον Δήμαρχο αν πάει καλά και θα σου απαντήσει αρνητικά; Ή να σου απαντήσει αρνητικά για τον ερχομό της ανάπτυξης; Δικαίωμα ερωτήσεων έχει μόνο η αντιπολίτευση – για το μέλλον- και απαντάει φυσικά και υπεύθυνα η Δημοτική Αρχή για το παρελθόν. Για το παρόν δεν υπάρχει χώρος.
Το μέλλον έχει ευκαιρίες αλλά και παγίδες. Αλλά από το κρεβάτι του “Προκρούστη λαού” δεν γλιτώνει κανείς. Χρήσιμο θα ήταν να ονειρευτείς τις πρώτες και να προβλέψεις τις δεύτερες αλλά που καιρός για φαντασία και όνειρα όταν υπάρχει “φαί”. Άσε τις αλήθειες και τα κηρύγματα για τους “άλλους”.
Ας προχωρήσουν λοιπόν με άλλους – καινοφανείς – συνεργάτες και καθοδηγητές, ξένους και εχθρούς με όσα ονειρευτήκαμε προεκλογικά. Με νέους βολεμένους στόχους, εχθρικούς για μας τους μάγκες, τους καχύποπτους, τους κουτοπόνηρους και τους ξερόλες. Έτσι όμως δεν λύνονται τα χρόνια προβλήματα και οι παθογένειες αυτού του Δήμου.
Ξεγελώντας – τάχα – τους άλλους απλά διαιωνίζεις μια μίζερη και αναποτελεσματική κατάσταση στασιμότητας που μας οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα. Όμως η παραδοχή της πραγματικότητας είναι μια δύσκολη υπόθεση για αυτούς που έχουν αυταπάτες και απουσία γνώσης του παρόντος.
Μέσα στη γενική μιζέρια μόνο άσχημα συμπεράσματα μπορούν να λεχθούν. Κι αυτά έχουν να κάνουν με τον τόπο, τον Δήμο και τους πολίτες του. Η τραγωδία είναι αναπόφευκτη και οφθαλμοφανής και αυτή είναι μια διαπίστωση καθολική και μη αμφισβητήσιμη. Ως ανέτοιμοι και παραδομένοι από καιρό, περιμένοντας τις λύσεις που αρνηθήκαμε, αποδεχόμαστε τις χειρότερες μέρες. Ως την επόμενη μάχη που θα μας καθορίσουν οι “ηττημένοι” ποια θα είναι τα λάφυρά μας…
Ένας Δήμος που διοικείται από ανθρώπους που λειτουργούν καθεστωτικά και αδυνατούν να ασκήσουν στοιχειωδώς τα καθήκοντα τους και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, ένας Δήμος που κατευθύνεται από το θυμικό και όχι από τη λογική στις επιλογές, έχει μόνο μια κατάληξη. Να συνεχίσει να πορεύεται όπου θέλουν οι λίγοι και όχι εκεί που πρέπει.
Και τελικά το συμπέρασμα είναι ότι η σημερινή κατάσταση ισχυροποιεί μια αρρωστημένη μεν αλλά κυρίαρχη σκέψη στη λογική όλων μας : ενώ επιδιώξαμε και αγωνιστήκαμε να ανατρέψουμε μια κατάσταση άδικη, αναξιοκρατική, αναποτελεσματική και αποκρουστική, βλέπουμε πάλι τα ίδια και τα ίδια. Και φυσικά κινδυνεύουμε στο τέλος να αποδεχθούμε κι εμείς τη διατήρηση της. Ως «εκ των ουκ άνευ». Δυστυχώς.”
δημότης ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ
