Πίσω από τα … ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ! (αρθρο) Του : ΧΡΗΣΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΑΔΗ
Ένας δήμαρχος, με το υφιστάμενο σύστημα, μπορεί να αποφασίζει χωρίς θεσμικά αντίβαρα, τα δημοτικά συμβούλια δεν έχουν πραγματικές αρμοδιότητες και τελικά το γραφείο του δημάρχου αποτελεί τον πυρήνα της λήψης αποφάσεων.
Για να πάρει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ εμπρός… ο κάθε δήμος χρειάζονται ΤΟΜΕΣ και όχι λόγια…
Οδεύουμε στην δεύτερη δεκαετία τις νέας χιλιετίας και δεν βλέπω για μία ακόμη φορά ( μηδενική ανοχή στους επανεκλεγέντες ) να γίνονται πράξη ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ που ακούσαμε προεκλογικά …
Να μία πρόταση για να γίνει επανεκκίνηση στους δήμους:
Στο εξωτερικό, που τόσο συχνά -αλλά πάντα «α λα καρτ»- επικαλούνται οι πολιτικοί παράγοντες, σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο, αποτελεί συνήθη διαδικασία για τη λήψη σημαντικών αποφάσεων που αφορούν τις τοπικές κοινωνίες. Ωστόσο, στην Ελλάδα, αν και θεσμοθετημένη, η έννοια του Τοπικού Δημοψηφίσματος μένει για χρόνια στα… χαρτιά, αφού οι φορές που έχει εφαρμοστεί μάλλον μετρώνται στα δάκτυλα των χεριών.
Κι όμως, ο νομοθέτης προβλέπει ότι με απόφαση των 2/3 του οικείου Συμβουλίου μπορεί να διεξαχθεί Τοπικό Δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου, μάλιστα, «δεσμεύει το οικείο συμβούλιο στο πλαίσιο της απόφασης, που θα λάβει για το θέμα που διεξήχθη»
Άραγε, τι είναι αυτό που αποτρέπει τις δημοτικές Αρχές, αλλά και τις παρατάξεις που συμμετέχουν στα Δημοτικά Συμβούλια να προγραμματίσουν ή να πιέσουν προς την κατεύθυνση πραγματοποίησης τοπικών εκλογών για θέματα μείζονος ενδιαφέροντος για τους δημότες τους;
Στη διάρκεια ισχύος της συγκεκριμένης νομοθετικής δυνατότητας δεν έχουν υπάρξει αποφάσεις Δημοτικών Συμβουλίων που να δεσμεύουν ή να καθορίζουν τις ζωές των πολιτών για πολλές δεκαετίες, ώστε οι τελευταίοι να έχουν δικαίωμα να διατυπώσουν τις απόψεις τους γι’ αυτές;
Και βέβαια έχουν υπάρξει και το ίδιο θα συμβεί πολλές φορές στο μέλλον. Μόνο που φαίνεται ότι οι δημοτικές Αρχές εκτιμούν πως η εκλογή τους, μία φορά κάθε πέντε χρόνια, αποτελεί και «λευκή επιταγή» για ό,τι αποφασίζουν για το μέλλον των Δήμων τους, οι δε υπόλοιπες παρατάξεις -στην καλύτερη περίπτωση- απλούστατα δεν έχουν τη δύναμη να κινητοποιήσουν ευρύτερες ομάδες πολιτών.
Όσο για εμάς τους τελευταίους, προτιμούμε να γκρινιάζουμε στα καφενεία και στις πλατείες, βρίσκουμε πιο βολικό να κρυβόμαστε πίσω από τους… άλλους που κυβερνούν, για να αποφύγουμε τις δικές μας ευθύνες στη χάραξη του μέλλοντός μας, αντί να οργανωθούμε δυναμικά και να διεκδικήσουμε
