Περισσότεροι από 30 χιλιάδες νέοι φοιτούν στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδας, το πρώην Αλεξάνδρειο ΤΕΙ-Θ
Η διαδρομή με το 52, το λεωφορείο που εξυπηρετεί τους 30.000 και πλέον φοιτητές που φοιτούν στο νυν Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος -πρώην Αλεξάνδρειο Τεχνολογικό ίδρυμα Θεσσαλονίκης- είναι κάτι σαν ένα ταξίδι «μακριά από τον πολιτισμό», όπως με χιούμορ συνηθίζουν να λένε οι επιβάτες του, που καθημερινά διανύουν περισσότερα από 20 χιλιόμετρα, για να φτάσουν στην περιοχή της Σίνδου, εκεί όπου στεγάζονται οι εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου.
Σε μία έκταση 35.000 τ.μ. φιλοξενούνται όλα τα τμήματα σπουδών, οι κεντρικές διοικητικές υπηρεσίες, εγκαταστάσεις προσωπικού, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του χώρου καταλαμβάνει το αγρόκτημα, με θερμοκήπια, καλλιέργειες, στάβλους, πτηνοτροφείο και χώρους εκπαίδευσης.
Το πανεπιστήμιο μάλιστα παρέχει ένα πλούσιο πρόγραμμα προπτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδών, πρακτικής άσκησης και Erasmus+, καλύπτοντας ένα ευρύ πεδίο αντικειμένων (Σχολή Τεχνολογικών Εφαρμογών, Σχολή Επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας, Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας και Τεχνολογίας Τροφίμων και Διατροφής, Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας).
Ανεβασμένο επίπεδο μεν, υπέρογκος όγκος φοιτητών δε
Ποια είναι όμως η γνώμη των φοιτητών για το απομακρυσμένο τους πανεπιστήμιο;
«Μπήκα συνειδητά στο τμήμα μου και πιστεύω δεν στερείται, από άποψη γνώσεως των άλλων πανεπιστημίων στη χώρα μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να έχει τόσο ενδιαφέροντα μαθήματα και να μας παρέχει τόσες ευκαιρίες στο πεδίο της έρευνας, ενώ ταυτόχρονα να έχει αρκετά ικανοποιητική απορροφητικότητα, τόσο σε Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό» αφηγείται στη «Θ» η τεταρτοετής φοιτήτρια στο τμήμα Βιοϊατρικών Επιστημών (πρώην Ιατρικών Εργαστηρίων) Νίκη Ευφραιμίδου.
Την ίδια άποψη ενστερνίζεται και η 21χρονη φοιτήτρια στο ίδιο έτος Καρίνα Γάκη, η οποία χαρακτηρίζει τη σχολή «ενδιαφέρουσα» και ιδιαίτερα «απαιτητική» λόγω των υποχρεωτικών εργαστηρίων, εντοπίζει ωστόσο πρόβλημα με τους χώρους διεξαγωγής των μαθημάτων. «Οι καθηγητές προσπαθούν να κάνουν το μάθημα όσο καλύτερα γίνεται και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, για να μας μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους πάνω στο αντικείμενο» εξηγεί, «πολλές φορές όμως, λόγω μεγάλου όγκου φοιτητών και έλλειψης αιθουσών, τα μαθήματα δεν γίνονται όπως θα έπρεπε. Όταν έχουμε μαθήματα θεωρίας, κάποιοι αναγκάζονται να μένουν όρθιοι ή ακόμα και να φεύγουν λόγω έλλειψης καθισμάτων. Βέβαια, υπάρχουν και αμφιθέατρα τα οποία ενώ έχουν αρκετή χωρητικότητα, χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα από τρία τουλάχιστον τμήματα κι έτσι δεν είναι εφικτό να χρησιμοποιούνται για όλα τα μαθήματα!» περιγράφει.
«Τη δεδομένη στιγμή οι καθηγητές κάνουν μάθημα και στα παιδιά του ΤΕΙ και στους καινούργιους εισαχθέντες του Διεθνούς Πανεπιστημίου», συμπληρώνει η φοιτήτρια Γεωπονίας και Τεχνολογίας τροφίμων Μαρία Γ., η οποία αισθάνεται ότι λόγω του μεγάλου αριθμού φοιτητών, όπως προέκυψε μετά τη συγχώνευση, η ποιότητα της μάθησης υποβαθμίζεται. «Επειδή είμαστε πολλοί και οι καθηγητές δεν επαρκούν, ώστε να ανοίξουν καινούργια τμήματα, προσπαθούν να συμπιέσουν τις ώρες του εργαστηρίου, για να μπορέσουν όλοι να κάνουν μάθημα. Σε εργαστήριο που έπρεπε να γίνεται σε δύο ώρες, το κάνουμε πλέον σε μία!» καταλήγει, υπογραμμίζοντας σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τον αριθμό των φοιτητών, οι εγκαταστάσεις χρειάζονται οπωσδήποτε συντήρηση, ενώ επιτακτική είναι η ανάγκη για καλύτερη καθαριότητα στους εσωτερικούς χώρους.
Από δύο έως πέντε ώρες δρόμος!
Το μεγάλο… δράμα είναι η μετακίνηση. Και οι χιλιάδες φοιτητές δεν εννοούν το κάθισμα, αλλά μία θέση ορθίων στο λεωφορείο της γραμμής 52, το αστικό που τους εξυπηρετεί καθημερινά και μπορεί να τους μεταφέρει σε ένα κεντρικό σημείο -συνήθως ο μεγαλύτερος όγκος φοιτητών κατεβαίνει στον ΟΣΕ, που είναι και ο τερματικός σταθμός του λεωφορείου- ώστε από εκεί να πάρουν άλλες γραμμές λεωφορείων, ανάλογα με την περιοχή που διαμένουν.
Ο μέσος χρόνος που ξοδεύει καθημερινά ένας φοιτητής για τη μεταφορά του από και προς τη Σίνδο είναι το λιγότερο δύο ώρες, εάν είναι από τους τυχερούς που μένει σε περιοχή κοντά στο κέντρο, ενώ σε πολλές περιπτώσεις ο χρόνος αυτός αυξάνεται στις πέντε ώρες, ιδιαίτερα σε φοιτητές που μένουν σε πιο απομακρυσμένες περιοχές. «Μένω στη Νέα Κερασιά κοντά στη Μηχανιώνα και για να πάω στη σχολή στην ώρα μου πρέπει να ξεκινήσω από το σπίτι μου τουλάχιστον … δυόμισι ώρες νωρίτερα» εξηγεί η Μαρία, χωρίς αυτό να διασφαλίζει ότι θα φτάσει στην ώρα της. «Υποτίθεται ότι το 52 έχει κάθε 5 με 10 λεπτά δρομολόγιο, αλλά αυτό ξαναλέω… ‘υποτίθεται’ όπως ακριβώς συμβαίνει και με όλα τα δρομολόγια του ΟΑΣΘ! Τέτοιο σπρώξιμο και τέτοιες αγκωνιές δεν έχω ξαναφάει στη ζωή μου, για να μπω σε λεωφορείο» λέει αναστατωμένη. Κατά κοινή ομολογία των φοιτητών, η μεγαλύτερη συμφόρηση στα λεωφορεία παρατηρείται στις ώρες αιχμής, από τις επτά έως τις δέκα το πρωί, τις ώρες δηλαδή που ξεκινούν τα προγράμματα των περισσότερων τμημάτων.
