Μετά την απελευθέρωση, το Καλαμωτό καταγράφεται ως «Καργή Γκιολ» και ανήκε στον Δήμο Ζαγκλιβερίου της διοικητικής περιφέρειας Λαγκαδά. Την περίοδο εκείνη, ο οικισμός φιλοξενούσε περισσότερους από 200 κατοίκους. Αργότερα, εντάχθηκε στην κοινότητα Αδάμ και το 1927 μετονομάστηκε σε Καλαμωτό.
Πριν από την ανταλλαγή πληθυσμών, το Καλαμωτό κατοικούνταν από λιγοστούς Τούρκους μικροτσιφλικάδες, ενώ από το 1922 αποτέλεσε τόπο εγκατάστασης προσφύγων από τον Πόντο, την Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία. Αρχικά, στο Καλαμωτό εγκαταστάθηκαν 88 προσφυγικές οικογένειες και, αργότερα, Σαρακατσάνοι από την Κρήμνη Χαλκιδικής.
Οι πρόσφυγες προσαρμόστηκαν στις νέες συνθήκες και άρχισαν να οργανώνουν την επαγγελματική ζωή τους, ασχολούμενοι κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Η αύξηση του πληθυσμού και η βελτίωση των συνθηκών κατά τον Μεσοπόλεμο είχαν ως αποτέλεσμα τη διοικητική αναβάθμιση του Καλαμωτού, η επίσημη αναγνώριση του οποίου ως κοινότητας έγινε το 1930. 
Η εισαγωγή μηχανών στις καλλιέργειες, η βελτιστοποίηση των συγκοινωνιών και η συλλογική οργάνωση συνετέλεσαν στην οικονομική πρόοδο του οικισμού.
Σημαντικό ρόλο στην πολιτιστική και την επαγγελματική ζωή διαδραμάτισαν ο Πολιτιστικός Σύλλογος Νέων Καλαμωτού «Τα Καλίνδοια» και ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Γυναικών Καλαμωτού «Η Κυψέλη». Η κεντρική εκκλησία του οικισμού είναι ο ναός Ζωοδόχου Πηγής.
Επίσης, στο Καλαμωτό υπάρχει Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, το οποίο ιδρύθηκε το 2001· στεγάζεται στο κτίριο όπου παλαιότερα βρίσκονταν τα γραφεία της κοινοτικής Αρχής του χωριού και φιλοξενεί σπάνια απολιθωμένα οστά ζώων που έχουν ανακαλυφθεί στην περιοχή.
Κατά τη Μεταπολίτευση, το Καλαμωτό που η επίσημή του ονομασία είναι πλέον Νέα Καλίνδοια, διατηρούσε πληθυσμό που ξεπερνούσε τους 500 κατοίκους. Το 1997, ο οικισμός προσαρτήθηκε στον Δήμο Καλινδοίων.
Από την έκδοση «Δήμος Λαγκαδά – Ιστορία και Πολιτισμός»
