Τον θάνατο του πρώην υπουργού Οικονομίας της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ανακοίνωσε το πρωί της Τετάρτης η οικογένειά του.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της οικογένειας ο 81χρονος πολιτικός πέθανε ήσυχα στο σπίτι του βράδυ της Τρίτης, έχοντας στο πλευρό του τη σύζυγό του Ίνγκεμποργκ, τα τέσσερα παιδιά του και τα τέσσερα εγγόνια.
Όπως σημειώνουν γερμανικά μέσα ενημέρωσης ο Σόιμπλε σημάδεψε την ιστορία της Γερμανίας όσο κανείς άλλος πολιτικός. Το 1972 εκλέχθηκε βουλευτής για πρώτη φορά με το CDU ενώ ως υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Κολ είχε διαπραγματευτεί την επανένωση της Γερμανίας.
Τον Οκτώβριο του 1990 ο Σόιμπλε είχε δεχθεί επίθεση με πυροβολισμού από έναν ψυχικά άρρωστο άνδρα κατά τη διάρκεια προεκλογικής συγκέντρωσης με αποτέλεσμα έκτοτε να κυκλοφορεί με αναπηρικό αμαξίδιο.
O Σόιμπλε, ο οποίος βοήθησε στη διαπραγμάτευση της επανένωσης της Γερμανίας το 1990 αλλά και ως υπουργός Οικονομικών ήταν κεντρική φιγούρα στην προσπάθεια να βγει η Ευρώπη από την κρίση χρέους περισσότερο από δύο δεκαετίες αργότερα, γράφει το Associated Press.
Ο Σόιμπλε έγινε υπουργός Οικονομικών της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ τον Οκτώβριο του 2009, λίγο πριν οι αποκαλύψεις για το διογκούμενο δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας πυροδοτήσουν την κρίση που κατέκλυσε την ήπειρο και απείλησε να αποσταθεροποιήσει την παγκόσμια οικονομική τάξη, αναφέρει το μέσο.
Μακροχρόνιος υποστηρικτής της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής ενότητας, επιδίωξε να γίνει πρωταγωνιστής μιας πολυετούς προσπάθειας που αποσκοπούσε σε βαθύτερη ολοκλήρωση και αυστηρότερους δημοσιονομικούς κανόνες στην Ένωση. Όμως η Γερμανία δέχθηκε επικρίσεις για την επιμονή που έδωσε στη λιτότητα και την δημοσιονομική πειθαρχία
Μετά από οκτώ χρόνια ως υπουργός Οικονομικών, ο Σόιμπλε εδραίωσε την ιδιότητά του ως γηραιότερος πολιτικός άνδρας με το να γίνει πρόεδρος του γερμανικού κοινοβουλίου, το τελευταίο βήμα σε μια μακρά πολιτική καριέρα.
Για την Ελλάδα βέβαια – και όχι μόνο –, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε υπήρξε μάλλον η προσωποποίηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της λιτότητας και πολύ λίγοι στον ευρωπαϊκό Νότο ήταν διατεθειμένοι να του αναγνωρίσουν ως ελαφρυντικό το… ευγενές κίνητρο που επικαλείτο: τη σωτηρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
