Με την εγκληματική απόφασή του, να μην αποδεχθεί τη συντριβή του στις ευρωεκλογές, και να πάει άμεσα σε βουλευτικές, ο Εμανουέλ Μακρόν υπέγραψε και την υστεροφημία του. Τώρα προσπαθεί να το μαζέψει, αλλά είναι αργά.
Ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή, στα απόνερα της οικονομικής κρίσης, για να ενσαρκώσει τη διαχρονική παπάτζα κάθε πολιτικού απατεώνα μετά την πτώση του Τείχους: «δεν υπάρχει πια διαχωρισμός μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς».
Χρησιμοποίησε τους σοσιαλιστές ως μέσο αναρρίχησής του στη γαλλική πολιτική σκηνή κι αφού πήρε το απαραίτητο και πλουσιοπάροχο διάλειμμά του στον τραπεζικό τομέα, επέστρεψε ως το wonder boy των κυβερνήσεων Ολάντ-Βαλς, τις οποίες υπηρέτησε από διάφορα υπουργεία, προχωρώντας μεταρρυθμίσεις που «ευνοοούσαν την επιχειρηματικότητα». Mέχρι να ανεξαρτητοποιηθεί. Ήταν τότε που η ειλικρίνειά του δεν του επέτρεπε, όπως είπε, να δηλώνει πια σοσιαλιστής, πληροφορώντας μας ότι δεν είναι «ούτε αριστερός, ούτε δεξιός».
Ίδρυσε το κόμμα En Marche (Εμπρός!) κι ανακοίνωσε μετά από λίγους μήνες την υποψηφιότητά του για πρόεδρος, καθυστερώντας χαρακτηριστικά να καταθέσει το πρόγραμμά του. Εκλέχθηκε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας το 2017 κι επανεξελέγη το 2022, και τις δύο φορές κερδίζοντας τη Μαρίν Λεπέν στον β’ γύρο, η οποία παράλληλα ενισχυόταν προκαλώντας ταραχή στο γαλλικό πολιτικό σύστημα. (Ο Μακρόν έγινε μάλιστα ο πρώτος που ανανέωσε την προεδρική θητεία του μετά τον Ζακ Σιράκ.)
Κυβέρνησε για τους λίγους, τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα ανώτερα στρώματα (που άλλωστε αποτέλεσαν και τoν πυρήνα των ψηφοφόρων του), προωθώντας μια μόνιμα αντιλαϊκή ατζέντα με αποκορύφωμα τις απάνθρωπες, μα «ανταγωνιστικές», αλλαγές στο συνταξιοδοτικό που έβγαλαν τους Γάλλους για 4 μήνες στους δρόμους το πρώτο εξάμηνο του 2023.
French presidential candidate Emmanuel Macron is silouheted as he visits the Rungis wholesale food market, south of Paris, Tuesday April 18, 2017. Macron, an independent centrist with pro-business, pro-European views, is among the front-runners in France’s unpredictable presidential race. The top two vote-getters in the first round Sunday will advance to the May 7 presidential runoff. (Philippe Wojazer; Pool via AP)
Αναγνώρισε αντιπάλους μόνο στ’ αριστερά του, παλεύοντας να συντρίψει τις ιδέες μιας δήθεν αναχρονιστικής («ελαττωματικής», όπως λένε και κάτι ακροδεξιά φυντάνια στη χώρα μας) Αριστεράς, αδιαφορώντας για το αδιάκοπο τάισμα της ακροδεξιάς. Όλα αυτά, φυσικά, με το προφίλ -ω ναι- του αντιλαϊκιστή που φυσικά δημιούργησε κι αρκετούς-ές τσιρλίντερ του εντός του ελληνικού ακραίου κέντρου. (Καθόλου τυχαία ο Κυριάκος Μητσοτάκης δανείστηκε αρκετά στοιχεία της μακρονικής εικόνας, ρητορικής κι επικοινωνίας.)
Τζόγαρε μοιραία στο σοκ της ισλαμικής τρομοκρατίας της τελευταίας δεκαετίας και, αντί να ηρεμήσει τα πνεύματα, υπέκυψε, άλλοτε ακούσια κι άλλοτε εκούσια, στην ισλαμοφοβική ατζέντα της Λεπέν. Αποκορύφωμα, η κανονικοποίηση της ακροδεξιάς ρητορικής στο μεταναστευτικό νόμο που προώθησε ενσωματώνοντας τη ντροπή της «εθνικής προτίμησης» π.χ. στα επιδόματα κοινωνικής ασφάλισης.
Πίστευε, είναι προφανές σήμερα, ότι θα απέδιδε για πάντα το τρικ. Ότι κατευθύνοντας τον «αντισυστημισμό» προς τα (ακρο)δεξιά, η κοινωνική οργή εκτονωνεται και το στάτους κβο που τον συντηρούσε δεν απειλείται. Αρκεί την κρίσιμη στιγμή όλοι εξ’ αριστερών να έβαζαν το χέρι στη μύτη τους και να έπρατταν το δημοκρατικό τους καθήκον: τη συστράτευση απέναντι στο «ακροδεξιό τέρας». Ένα τέρας βέβαια που ενισχύθηκε ακριβώς για να μπορεί να τίθεται το εξής δίλημμα: «Μακρόν ή ακροδεξιά». Ε, λοιπόν το 2024, το τρικ ξέφυγε.
Όχι ότι το σύστημα ανησυχεί και ιδιαίτερα. Πιο πολύ για το πρόγραμμα του Νέο Λαϊκού Μετώπου διαβάζουμε ότι ανησυχούν στη Γαλλία οι επιχειρηματίες παρά για τη Λεπέν και τον Μπαρντελά (που έτσι κι αλλιώς έχουν κλείσει το μάτι, αφήντοντας hints συμμόρφωσης). Τι σημασία έχει άλλωστε για τους γάλλους βιομηχάνους ότι ο ρατσισμός θεσμοποιείται, αφού πιάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι;
Ο Μακρόν πόζαρε αξύριστος. Πόζαρε με τζιν. Πόζαρε με αθλητικό, ενίοτε αντισυμβατικό λουκ. Πόζαρε δίπλα στη σύζυγό του -25 χρόνια μεγαλύτερη και πρώην καθηγήτριά του-, χρησιμοποιώντας με μαεστρικό τρόπο τα διαφορετικά σημαινόμενα που είχε αυτή η σχέση σε διαφορετικά κοινά. Αν ψάχνετε το απόλυτο παράδειγμα μεταπολιτικής (αφού τόσο την έχουμε συζητήσει τον τελευταίο χρόνο στα μέρη μας την έννοια), εδώ είναι που θα το βρείτε.
Όμως με την εγκληματική απόφασή του, σαν ένα κακομαθημένο παιδί, να μην αποδεχθεί τη συντριβή του στις ευρωεκλογές, και να πάει άμεσα σε βουλευτικές, ο Εμανουέλ Μακρόν υπέγραψε και την υστεροφημία του. Θα μείνει στην ιστορία ως ο μοιραίος, εκείνος που έβαλε τη Ρεπουμπλίκ και τα πιο «πολιτικά ζώα» της Ευρώπης, τους Γάλλους, σε περιπέτειες δίχως προηγούμενο. Εκείνος που, μετά την Ιταλία, έκανε πρώτη δύναμη τους ακροδεξιούς και στην Γαλλία. Δεν ήταν αυτός που δημιούργησε τις ρωγμές, αυτές υπάρχουν εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες. Αλλά πάντα υπήρχαν, επίσης, έστω και την ύστατη στιγμή, τα πρόσωπα που μπλόκαραν την κλειδαριά κι άφηναν τους ακροδεξιούς απέξω.
Ο Μακρόν είναι ο άνθρωπος που άνοιξε την πόρτα στους φασίστες. Τώρα τρέχει να το μαζέψει, μιλώντας για «ευρύ συνασπισμό με ξεκάθαρη δημοκρατική κατεύθυνση» ενόψει του β’ γύρου, αλλά η ζημιά έχει γίνει. Εδώ οι Ρεπουμπλικάνοι του 10%, οι απόγονοι του Ντε Γκολ, δε δίνουν δημοκρατική γραμμή και ουσιαστικά συμμαχούν με τη Λεπέν. Τα προσχήματα έχουν υποχωρήσει, κανείς δεν ντρέπεται πια για τίποτα.
Τον Εμανουέλ Μακρόν, φυσικά, τον περιμένουν συνέδρια σε όλον τον κόσμο, με παχυλές αμοιβές για ομιλίες, στις οποίες θα αγιογραφεί τον εαυτό του, αποποιούμενος τις συνταρακτικές ευθύνες του για τον δρόμο που παίρνει η γαλλική κι ευρωπαϊκή δημοκρατία…
