Υπάρχει μόνον ένας δρόμος για τη Θεσσαλονίκη κι αυτός είναι μπροστά. Και με μετρό πια…
Θα ήθελα να αποφύγω να γράψω σήμερα για το μετρό της Θεσσαλονίκης, με το οποίο έκανα κι εγώ την πρώτη βόλτα μου την Παρασκευή, μαζί με πάρα πολλούς συναδέλφους και την ηγεσία του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών. Ωστόσο, θα μοιραστώ τις εντυπώσεις μου, διότι δεν μπορώ να ξεφύγω από τις σκέψεις για το νέο μέσο, το οποίο, όπως εύστοχα είπε ο υφυπουργός Υποδομών, Νίκος Ταχιάος, δημιουργεί με το καλημέρα «μια άλλη Θεσσαλονίκη». Το καταλαβαίνεις από το αμαξοστάσιο ακόμα, και παρά τις ελλείψεις που ακόμα υπάρχουν, τη βιασύνη για να είναι απολύτως λειτουργικό το επόμενο Σάββατο το μετρό, τα υπόλοιπα και τα μερεμέτια, τους πυρετώδεις ρυθμούς εργασίας, ότι αυτό το έργο, το σημαντικότερο έργο υποδομής στη Θεσσαλονίκης τις τελευταίες δεκαετίες, κυριολεκτικά δημιουργεί νέες συνθήκες καθημερινότητας στην πόλη.
Image
Το μετρό, που για μένα έχει κάνει πράξη το «ήμουνα νιος και γέρασα», που στοίχειωσε κι εμένα και τη Θεσσαλονίκη επί σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, είναι η νέα πραγματικότητα στη ζωή μας.
Το 1989, όταν μπήκα στη δημοσιογραφία αναπόφευκτα ένα από τα πρώτα ρεπορτάζ μου αφορούσε στο μετρό. Έκτοτε και μέχρι σήμερα, 35 χρόνια μετά, ακόμα ασχολούμαι με το έργο επαγγελματικά και συνεπώς αυτή η βόλτα της Παρασκευής έκρυβε και μια δόση ανεκδήλωτης συγκίνησης. Κυριολεκτικά τα μαλλιά μου ήταν μαύρα και άσπρισαν.
Γνωρίζω ότι οι πολίτες θεωρούν τους δημοσιογράφους μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης. Τουλάχιστον μέχρι να χρειαστούν οι ίδιοι έναν δημοσιογράφο. Είναι φυσιολογικό από τη στιγμή, που είτε γράφεις ένα ρεπορτάζ, είτε καλείσαι να καταθέσεις την άποψή σου, ο πολίτης σε εντάσσει στο πρόβλημα και σε θεωρεί μέρος του.
Image
Στην 35χρονη αυτή διαδρομή έχω γράψει κείμενα για το αν είναι ή όχι αναγκαίο για τη Θεσσαλονίκη το μετρό κι έχω μπει στο δίλημμα «μετρό ή τραμ». Έχω γράψει κείμενα για την επιλογή να κατασκευαστούν δυο σταθμοί του μετρό στην Αγίας Σοφίας και στη Βενιζέλου ή αν θα πρέπει να γίνει ένας σταθμός στην Αριστοτέλους. Έχω επικρίνει πολλούς για τις καθυστερήσεις, την ανικανότητα, την αδιαφορία, τις λανθασμένες επιλογές και έχω αποτυπώσει τις κατά καιρούς εξελίξεις στην πορεία του έργου.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να κάνω απολογισμό και αποτίμηση. Έκανα τη δουλειά μου όπως θεωρούσα καλύτερα.
Όμως δεν θα κρύψω και τη χαρά μου από αυτό που αντίκρισα την Παρασκευή. Άξιζε η υπομονή, η ταλαιπωρία και όσα τράβηξε αυτή η πόλη για το μετρό; Όχι τόση. Σαφώς όχι. Όμως το τελικό αποτέλεσμα αποζημιώνει. Προτιμώ, αντί να κλαίγομαι για όσα έγιναν και δεν αλλάζουν, να χαρώ για τη νέα μέρα που ξημερώνει το επόμενο Σάββατο για τη Θεσσαλονίκη.
Το μετρό της Θεσσαλονίκης είναι σύγχρονο, είναι ασφαλές, είναι κόσμημα για την πόλη, είναι λειτουργικό ήδη, είναι άνετο, είναι γρήγορο. Επαναλαμβάνω ακόμα και την Παρασκευή είχε ελλείψεις. Στη σήμανση, στην αναγγελία των σταθμών, στους τερματικούς σταθμούς, σε λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Και επίσης θα λειτουργήσει σε πρώτη φάση με κάποιες ελλείψεις. Όπως η προσέγγιση των αστικών λεωφορείων στον τερματικό της Νέας Ελβετίας, όπως η ανυπαρξία χώρων στάθμευσης αυτοκινήτων πέριξ των σταθμών και ειδικά των τερματικών, όπως οι αδιαμόρφωτοι χώροι γύρω από το μετρό, όπως η επέκταση προς την Καλαμαριά, η οποία θα ολοκληρωθεί στο τέλος του επόμενου έτους (σύμφωνα με τον υπουργό, Χρήστο Σταϊκούρα, τον υφυπουργό, Νίκο Ταχιάο και τον διευθύνοντα σύμβουλο της «Ελληνικό Μετρό ΑΕ», Νίκο Κουρέτα) και αποτελεί κρίσιμη παράμετρο για ένα νέο μέσο που θέλει να κάνει τη διαφορά στο τοπίο των μετακινήσεών μας τα επόμενα χρόνια.
Image
Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί όμως να επισκιάσει το δεδομένο: Η Θεσσαλονίκη έχει μετρό. Και το μετρό αυτό είναι όμορφο, είναι εξυπηρετικό, είναι φιλικό προς τον επιβάτη. Είναι ταχύτατο, παρότι στη βόλτα της Παρασκευής επελέγη μια ταχύτητα λίγο πάνω από τα 60 χιλιόμετρα την ώρα. Το μετρό, όπως μας ενημέρωσαν, θα μπορεί να πηγαίνει και με ταχύτητα 80 χλμ./ώρα. Για να πας από τη Νέα Ελβετία μέχρι τον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό θέλεις μόλις 17 λεπτά. Να έχει πολύ κόσμο και να κάνεις 20; Μια χαρά είναι. Οι θέσεις είναι άνετες, το μέσο εμπνέει ασφάλεια, οι σταθμοί (όσο μπορέσαμε να δούμε) είναι διαμορφωμένοι έτσι ώστε να είναι λειτουργικοί για το κοινό, οι αποβάθρες δεν έχουν κενό και φαίνονται στενές, αλλά πρέπει να τις δούμε με κόσμο για να καταλάβουμε κι αν χάσεις το τρένο, θα περιμένεις μόλις τέσσερα λεπτά για να έρθει το επόμενο.
Image
Αυτή είναι μια συνοπτική εικόνα από τα κυριότερα που μου έμειναν από αυτή την πρώτη μετακίνησή μου στην υπόγεια Θεσσαλονίκη. Στον υπόγειο σιδηρόδρομο, όπως αποκαλούσαν σε τεχνικές εκθέσεις προηγούμενων δεκαετιών το μετρό.
Το ερχόμενο Σάββατο αυτή την εμπειρία θα έχουν τη δυνατότητα να τη ζήσουν όσοι θέλουν και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Δεν νοείται όμως Θεσσαλονικιός να μην αισθάνεται υπέροχα που έχει επιτέλους την ευκαιρία να ζήσει την εμπειρία της μετακίνησης με μετρό.
Εμφανής επίσης ήταν η προσπάθεια να προλάβουν οι αρμόδιοι να καλύψουν όσο το δυνατόν περισσότερες εκκρεμότητες την τελευταία στιγμή, ώστε να μην ξεφύγουν ούτε μέρα από το χρονικό όριο της 30ης Νοεμβρίου. Σκέφτηκα, όπως και άλλοι συνάδελφοι, ότι δεν θα πείραζε να το παραδώσουν ένα μήνα μετά. Ωστόσο, σκέφτηκα επίσης πόσες αναβολές δόθηκαν στο παρελθόν και ο χρόνος περνούσε ανεκμετάλλευτος, για να φτάνουμε και πάλι την τελευταία στιγμή να κλείνουμε τρύπες ή να μυρίζει άσφαλτο ένας τερματικός σταθμός… Η 30η Νοεμβρίου λειτούργησε πιεστικά και αυτοί που πιέστηκαν ανταποκρίθηκαν τελικά.
Image
Στη διαδρομή της επιστροφής από τον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό στη Νέα Ελβετία και στο αμαξοστάσιο στην Πυλαία, δεν έγιναν ενδεικτικές στάσεις στους σταθμούς. Ωστόσο, μπορέσαμε να πάρουμε μια φωτογραφία από το μέλλον του μετρό. Όχι από την επέκταση προς την Καλαμαριά, αλλά να δούμε την «έξοδο» στο ύψος του ξενοδοχείου «Καψής» προς την οδό Λαγκαδά, προς τα δυτικά. Κι αυτό είναι το επόμενο μεγάλο στοίχημα. Το μετρό να μη μείνει στάσιμο, αλλά να εξελίσσεται διαρκώς. Περιμένουμε να φτάσει μέχρι τη Μίκρα στο τέλος του επόμενου έτους και μετά να αρχίσει η κατασκευή της πρώτης επέκτασης δυτικά μέχρι το νοσοκομείο «Παπαγεωργίου». Και σταδιακά να φτάσει και στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» και στο Κορδελιό και όπου αλλού έχει σχεδιαστεί να φτάσει.
Αν θέλει κάποιος να χλευάσει το μετρό και όσους εργάστηκαν διαχρονικά για να γίνει μπορεί με ευκολία να το κάνει. Το ζητούμενο δεν είναι αυτό. Ας το πάρουμε αλλιώς: Γιατί να έχεις την ανάγκη να χλευάσεις; Το ερώτημα είναι: Γιατί να το κάνεις; Ψυχολόγος δεν είμαι, οπότε χρόνια τώρα έχω αφήσει πίσω μου όσους σκέφτονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν διακατέχομαι από θυμό και γκρίνια και δεν με αφορά ο τρόπος σκέψης τους και οι πράξεις τους. Υπάρχει μόνον ένας δρόμος για τη Θεσσαλονίκη κι αυτός είναι μπροστά.
Και με μετρό πια…
www.voria.gr
