Γειά σας!

Η σημερινή ιστορία έχει τίτλο: “Καμμένη Γης”

Το 1996 έγινα για πρώτη φορά αντιδήμαρχος στη Χαλάστρα. Αμέσως τον πρώτο μήνα της θητείας μου, έγινε μια μεγάλη νεροποντή, ανακάλυψα ότι ήμασταν πλέον στο έλεος των καιρικών αυτών συνθηκών και τότε πρωτομίλησα στο Δημοτικό Συμβούλιο για τα Ακραία Καιρικά Φαινόμενα λόγω της Κλιματικής Αλλαγής.

Αργότερα, μες “του βάχ” του καλοκαιριού με τον τότε συνεργάτη μου Σάκη Καραπάντσιο πήγαμε στα νεκροταφεία. Τι να δω? Ήταν αδύνατον να πάει κάποιος στο μνήμα του δικού του ανθρώπου γιατί υπήρχε μια θάλασσα από τεράστια ξεραμένα πλέον “γουμαρογκάγκανα” [=γαϊδουράγκαθα].

Έπαθα πολιτισμικό σόκ!

Να μην σας τα πολυλογώ ξεκινήσαμε μια προσπάθεια τότε, που συνεχίστηκε και στις δύο θητείες της διοίκησης Γρ. Ουζούνη, μαζί και με την συνεργάτιδα μου Μακεδονία Μπαϊμάκη να αναμορφώσουμε τα νεκροταφεία. Το θεωρούσαμε βαθειά μας υποχρέωση. Διαδρόμους από μπετόν, βρύσες με κιόσκι και κυρίως πολύ πράσινο. Τα νεκροταφεία περιβάλλονταν απο μία υψηλή περίφραση από τσιμεντόλιθα χωρίς επίχρισμα, δείγμα κακογουστιάς της δεκαετίας του ’70, βαμμένη με ασβέστη.

Πανάθλιο πράγμα. Για μένα πανάθλιο ε? Την ανατολική πλευρά την καλύψαμε με αμπέλοψη και κισσούς που μεγαλώνουν πολύ γρήγορα. Επίσης, είχα στείλει συνεργάτες μου και πήραν Μοσχοϊτιές από τις όχθες του Βαρδάρη “μές τ’ ανάχωμα” και γέμισε σε λίγα χρόνια η πλευρά αυτή με τα δέντρα αυτά.

Στην νοτιοανατολική γωνία φυτέψαμε μια κουτσουπιά, είναι τώρα ο καιρός τους που ανθίζουν, πριν το φύλλωμα. Στην κεντρική είσοδο μέσα κι έξω, παρτέρια με πολλούς μα πολλούς μεγάλους θάμνους να μην έχουμε πολλά ποτίσματα και να κρύβουν την περίφραξη από τσιμεντόλιθα.

Μέσα στο χώρο υπήρχαν λίγα δέντρα. Προσπαθήσαμε να τα αυξήσουμε. Όταν λίγο μεγάλωσαν ενοχλούνταν αυτοί που είχαν τα γύρω μνήματα γιατί έπεφταν τα φύλλα των δέντρων πάνω σ’αυτά. Μια μέσα μου τηλεφωνεί μια χαροκαμένη μάννα. -Κουστάκ(ι) θέλου ναρθείς σπίτ’. Πάω. Κουστάκ(ι) θέλου να κόψ΄ς του δέντρου.

Κυρά Τάδε δε θα του κόψου. Θα του κλαδέψου. Οχ(ι) θα του κόψ’ς συ είπα. Αμα δε του κόψ΄ς θα δεις τις θα πάθ΄ς. Μα που έβρισκε το κουράγιο μια χαροκαμένη μάννα να με απειλεί? Κι όμως! Δεν έκοψα κανένα δέντρο!

Μετά από χρόνια, όταν τελείωσε κι τρίτη θητεία μου ως αντιδήμαρχος, έβλεπα κάθε διοίκηση να κόβει κι από κάτι. Έλεγα, στον συνεργάτη μου Λάκη Παpαντωνίου: Καλά ρε Λάκη, γιατί κόψατε την κουτσουπιά? Γιατί ξεπατώσατε τους κισσούς και την αμπέλοψη? Μ’έλεγε, θλιμμένος: Άλλος κόσμος. Δεν είναι σαν και σένα.

Σήμερα πέρασα βιαστικά απ τα νεκροταφεία κι είδα το κεντρικό μεγάλο παρτέρι δεξιά της εισόδου με κάτι κοντοκουρεμένα χόρτα.

Αλλά άμα αυτή η σημερινή “Καμμένη Γης” δεν ενοχλεί τους κατοίκους της Χαλάστρας εγώ γιατί να στεναχωριέμαι