ΤΗΣ : ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΔΟΜΟΥΧΤΣΗ
Θέλω να διηγηθώ μια ιστορία, μια ιστορία που με έκανε να νιώθω αηδία και οργή, μια ιστορία φρικτά αληθινή, για ένα κορίτσι που τώρα πια είναι 25 ετών. Ένα παιδί που άφησε τη χώρα του μόλις 18 χρονών για να γλιτώσει από τον πόλεμο, τη φτώχεια και τις κακουχίες και διάλεξε τη “γη της επαγγελίας”…
Τη χώρα που νόμισε φιλόξενη θεωρώντας ότι μπορεί να ζήσει δουλεύοντας αξιοπρεπώς… Τελικά τίποτε από όλα αυτά δεν έγινε… Βρέθηκε σε μια χώρα όπου όχι μόνο δεν βρήκε δουλειά και σπίτι, αλλά αναγκάστηκε να μείνει σε διάφορα καταλύματα μέχρι που κάποια στιγμή βρέθηκε κάποιος να τη “βοηθήσει”. Ένα δωμάτιο με αντάλλαγμα να ικανοποιεί τις ζωώδεις ανάγκες του…
Περνώντας ο καιρός άρχισε να κάνει γνωριμίες μέχρι που βρήκε μια δουλειά, χωρίς βέβαια να της εξασφαλίζει κάτι μόνιμο… Ο τύπος που την “προστάτευε” ήταν νέος και το κορίτσι δυστυχώς δεν είναι καλλονή, αλλά μια μέτρια κοπέλα που προσπαθεί με οποιονδήποτε τρόπο να μην περνά απαρατήρητη… Δυστυχώς, όμως, περνά στους νεαρούς, δεν περνά όμως στους άλλους, αυτούς με τα αρρωστημένα μυαλά και τη βρόμικη ψυχή, που μόνο σήψη τους χαρακτηρίζει… Αυτοί που υποδύονται τον “προστάτη”, που υιοθετούν τον ρόλο του πατέρα, παρόλο που μερικοί από αυτούς κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι οι παππούδες της… Αυτοί που είδαν ένα παιδί μόλις 23 χρονών μέσα στο καταχείμωνο να κουβαλάει ένα βρέφος στην αγκαλιά, έναν σάκο στον ώμο για τα απαραίτητα, ένα καρότσι στο άλλο χέρι, να τρέχει τα χαράματα να σφουγγαρίζει σκάλες, να καθαρίζει μαγαζιά, για να επιβιώσει…
Παρ’ όλ’ αυτά, αυτοί που την έπαιρναν στη δούλεψή τους ήταν τόσο ευαίσθητοι που δεν άντεχαν το θέαμα, να βλέπουν αυτήν την εικόνα, και δυστυχώς την έδιωχναν…
Τότε, αυτοί οι “προστάτες” βρήκαν την ευκαιρία να της τάξουν κάτι καλύτερο, όπως ένα σάντουιτς, έναν καφέ και που και που μια φτωχή έξοδο με αντάλλαγμα τα γέρικα και βρόμικα χέρια πάνω στο κορμάκι της… Μερικοί από αυτούς είναι άτομα ευυπόληπτα στην κοινωνία μας… Αλήθεια, θα ήθελα να ρωτήσω μερικούς από αυτούς πώς θα ένιωθαν αν ήταν το κοριτσάκι τους στη θέση της; Αν ήξεραν ότι ένα γέρικο και βρόμικο κορμί ήταν πάνω του τα βράδια, ενώ αυτό μέσα του πονούσε και αηδίαζε, σιχαινόταν και τη μυρωδιά του ακόμα;
Ωστόσο, το πιο φρικτό από όλα είναι πως το κορίτσι αυτό είναι πλέον φορέας του AIDS..! Κι ενώ τους ζητούσε προφυλάξεις, αυτοί ήθελαν να “απολαύσουν” τη στιγμή χωρίς να σκέφτονται τυχόν συνέπειες. Δεν το έχει πει σε κανέναν, όχι από μανία για όλους αυτούς, αλλά από φόβο… Φόβο μη τυχόν και της κάνουν κακό. Κι ενώ μου έλεγε ότι είναι φορέας του AIDS, ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε ότι είναι μόλις 25 χρονών και ότι υπάρχει πιθανότητα να χάσει τη ζωή της. Με συγκλόνισε όταν ξέσπασε σε λυγμούς όχι για αυτήν, αλλά για το αγοράκι της… Μόνο αυτό σκέφτεται, τι θα γίνει μετά… Μόνο για αυτό φοβάται και όχι για την ίδια, κι ας είμαι μόλις 25 χρονών…
Ξέρετε τι σκέφτηκα όταν μου διηγήθηκε όλα αυτά που βίωσε; Μακάρι να είναι πια ασθενείς όλοι αυτοί οι αρρωστημένοι. Βλέπετε, όμως, είναι και οι σύντροφοί τους που δεν φταίνε σε τίποτα να επωμιστούν κάτι τέτοιο…
Ενημερώνω, λοιπόν, όλους αυτούς ότι υπάρχουν κέντρα εξετάσεων, και μάλιστα χωρίς στοιχεία, μόνο με έναν αριθμό, για να απευθυνθούν και να εξεταστούν… Αν δεν μπορούν να σώσουν την ψυχή και τη συνείδησή τους, τουλάχιστον ας προστατεύσουν τη σύντροφο και την οικογένεια τους, να μην πληρώσουν αθώοι άνθρωποι τη δική τους σήψη και διαστροφή…
