ΤΟΥ : Πρωτοπρεσβυτέρου Αντωνίου Πατρικίου
Eφημερίου Χαρισείου Γηροκομείου Ι. Μ. Θεσσαλονίκης
Σεβαστέ και πολυφίλητε μας γέροντα,
Θα προσπαθήσω να συγκρατήσω την μεγάλη μου συγκίνηση και θα σου γράψω λίγα λόγια αγάπης, όπως αβίαστα αυτά βγαίνουν από την θλιμμένη ψυχή μου, για να σε συνοδεύουν στην έξοδο σου από τον κόσμο αυτό, τον κόσμο που τελικά είναι ένα ψέμα για όλους μας, ένα πέρασμα μιας στιγμής από εδώ στην αιωνιότητα.
Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που νιώθει αυτά τα συναισθήματα για σένα, γιατί είναι “τοις πάσι γνωστό”, πόσο κόσμο βοήθησες και σε πόσους έμπρακτα συμπαραστάθηκες με τις καλοσύνες και την μεγάλη φιλανθρωπία σου.
Αυτά τα λόγια που καταθέτω στη μνήμη σου, είναι σκέψεις ετών πολλών, ωραίων χρόνων που ζήσαμε μαζί σου και γευθήκαμε την απεριόριστη αγάπη σου.
Από μικρά παιδάκια μαθητεύσαμε πλάι σου και προσπαθούσαμε να σε μιμηθούμε σε όλα σου.
Στο πως λειτουργούσες, στο τρόπο που μιλούσες, στο πως αντιμετώπιζες την ζωή και τα προβλήματα της.
Πάντα μας συμβούλευες, μας βοηθούσες στα μαθητικά και φοιτητικά μας χρόνια με ηθικό και υλικό τρόπο, ήσουν δίπλα μας στα οικογενειακά και προσωπικά μας προβλήματα.
Σε γνωρίσαμε από τον ναό των ισαποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου που εκεί μάθαμε τα πρώτα λειτουργικά γράμματα, στις ακολουθίες, στους εσπερινούς στις θείες λειτουργίες.
Μετά συνδεθήκαμε με την προτροπή σου, με το αγιώνυμο όρος και ιδιαίτερα την Ιερά Μονή των Ιβήρων.
Εκεί συνήθιζες να μας παίρνεις κοντά σου στο κάθισμα της Παναγίας της Πορταίτισσας, μια μεγάλη ομάδα παιδιών, αναλαμβάνοντας όλα τα ναύλα μας, το φαγητό, την διαμονή μας αλλά και την πνευματική μας προκοπή.
Μας εξομολογούσες με αγάπη, με υπομονή με πατρική στοργή και προσπαθούσες να εμφυσήσεις στην ψυχή μας από παιδάκια τον πόθο της ιερωσύνης.
Καλλιέργησες μέσα μας την αγάπη για την Εκκλησία, το λειτουργικό φρόνημα, την τιμή των αγίων.
Από τα χέρια σου ξεπετάχθηκαν έτσι πολλοί ιερείς, στους οποίους πάντα φρόντιζες να εξασφαλίζεις τα απαραίτητα για την χειροτονία τους, τα ράσα και τις στολές τους και όχι για μια μόνο φορά.
Επεδίωκες να τους κρατάς πάντα συνδεδεμένους, τα δικά σου παιδιά, κοντά σου επιλύοντας ότι προέκυπτε ακόμα και στην ιερατική διακονία.
Προσπαθούσες πάντα να κάνεις το δικό μας πρόβλημα δικό σου, δίνοντας με τρόπο σοφό την λύση, που η καρδιά σου σε πληροφορούσε.
Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που ευεργετήθηκαν από σένα για θέματα υγείας, ανάγκης χρηματικής και άλλα πολλά και ποικίλλα.
Σε παρακολουθούσα πως προσέγγιζες τα θέματα του καθενός με προσευχή, με υπομονή, με αγάπη, με ένα τρόπο μοναδικό που μόνο εσύ μπορούσες να το κάνεις.
Σε περίμεναν πολλές φορές άποροι και κατατρεγμένοι στο τέλος του ωραρίου σου, στα γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, στο ναό των Ισαποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου, και στο ναό του αγίου Δημητρίου για να τους δώσεις χρήματα ή να τους βοηθήσεις όπως εσύ μόνο γνώριζες.
Αυτά που καταθέτω φαντάζομαι πως είναι ένα μικρό δείγμα, καθώς δεν είχα την ευλογία να είμαι ο άμεσος συνεργάτης σου.
Ήσουν εξαιρετικά χαρισματικός σε όλα σου, σε τέτοιο βαθμό που όλοι μας προσπαθούσαμε να σε αντιγράψουμε στη φωνή σου, στη σκέψη σου, στη στάση σου απέναντι στην ζωή.
Το κήρυγμα σου και ο λόγος σου ήταν μοναδικά.
Πολλές φορές που σε άκουγα σκεφτόμουν και στο έλεγα, πως μπορεί να βγαίνουν από ένα ανθρώπινο και πεπερασμένο μυαλό τόσο όμορφα και διατυπωμένα με μεστό θεολογικό τρόπο λόγια.
Όμως ήταν λόγια καρδιάς και εσωτερικής πνευματικής ζωής και όπως λέγει η γραφή “εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα”.
Θα μας λείψεις γέροντα, θα μας λείψεις πολύ.
Στα αυτιά μου θα ηχούν πάντα τα λόγια και οι συμβουλές σου.
Το σημάδι που μας άφησες όλους στην μνήμη θα μείνει βαθιά χαραγμένο.
Φτώχυνε η Εκκλησία μας σήμερα, φτώχυνε η πατρίδα μας, φτώχυνε η ζωή όλων των πνευματικών σου παιδιών και όσων ευεργετήθηκαν από σένα και πέρασες όμορφα από τη ζωή τους.
Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει.
Αιωνία η μνήμη σου άγιε Δέσποτα…
