ΤΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΜΑΣ:
ΓΙΑΝΝΗ ΜΥΛΩΝΑ ( Φυσικομαθηματικός)
Κρατούσε στ’ ανοικτά του χέρια την Ελλάδα και πετούσε σαν αετός, από τον τύμβο του Μαραθώνα στις καρδιές και στις ψυχές των Ελλήνων, έτσι περπατούσε και στους δρόμους σαν να πετάει, θαλερός, περήφανος, ευφυής, ολυμπιονίκης της ζωής, του αθλητισμού, της πολιτικής και της επιστήμης, με το πανό στα ανοιχτά του στήθη, σαν ένας σταυρός του μαρτυρίου, με το φωτεινό του πρόσωπο να λάμπει, ίδιος Χριστός, βαδίζοντας συνειδητά προς τον Γολγοθά, διότι ήξερε ότι θα πεθάνει, ότι θα τον δολοφονήσουν ύπουλα, εκείνα τα παρακρατικά κατακάθια της κοινωνίας, εκείνες οι σκουριασμένες καρφίτσες, οι τραμπούκοι και οι δωσίλογοι που βγήκαν από τα λαγούμια και τις ποντικότρυπες, κάτι ανώμαλοι παιδόφιλοι και ψυχοπαθείς μπανιστιρτζήδες, να δολοφονήσουν έναν αγνό Έλληνα που δίδασκε ειρήνη και γιάτρευε τους φτωχούς τζάμπα. Εκείνη την νύχτα σταμάτησαν να ουρλιάζουν οι λύκοι γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι που διψούσαν για αίμα, το δικό του αίμα.
Ήταν αναπληρωτής καθηγητής (υφηγητής) της μαιευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, πολυγραφότατος, έγραψε περισσότερες από 100 μελέτες, πρωτοπόρος ενδοκρινολόγος και συγγραφέας του βιβλίου «Γενική Ενδοκρινολογία» ένα από τα πρώτα συγγράμματα στην Ελλάδα που για χρόνια χρησιμοποιούνταν από τους Έλληνες γιατρούς. Κορυφαίος αθλητής του άλματος εις μήκος, των 100 και 200 μέτρων και φίλος του Τζέσι Όουενς, είχαν τρέξει μαζί στην Ολυμπιάδα του Βερολίνου του 1936 όπου ήλθε 11ος. Είχε 17 αδέλφια και κατάγονταν από την Κερασίτσα Αρκαδίας, έθεσε δε ως κύριο στόχο της ζωής του την Ειρήνη και την αποτροπή ενός παγκοσμίου πολέμου. Σαν άνθρωπος και σαν γιατρός ήξερε τι σημαίνει πόλεμος. Στην κατοχή διοργάνωνε αθλητικούς αγώνες και με τα έσοδα οργάνωνε συσσίτια σώζοντας πολλούς φτωχούς από τον θάνατο.
Στις 4-7 Ιανουαρίου 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης παίρνει μέρος στη διεθνή διάσκεψη που οργάνωσε η βρετανική κίνηση CND (Campaign for Nuclear Disarmament, Καμπάνια για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό.) στην Οξφόρδη. Στις 10/4/63 παίρνει μέρος στην μεγαλειώδη πορεία 80 Km από το Ολντερμάστον στο Λονδίνο που κράτησε 4 ημέρες. Γράφει στο ημερολόγιο του. «Στο τέλος της 4ης μέρας φτάσαμε στο άγαλμα του λόρδου Βύρων. Ο Μ. Γλέζος είχε την έμπνευση να πάμε όλοι μαζί στο άγαλμα και να ψάλουμε τον Εθνικό μας Ύμνο. Πράγματι πήγαμε και ψάλαμε 2 φορές τον Ύμνο.»
Το Σάββατο 20 Απριλίου η Φρειδερίκη, παρά την διαφωνία του πρωθυπουργού Καραμανλή, φτάνει στο Λονδίνο και βρίσκεται αντιμέτωπη με Ελληνοκύπριους διαδηλωτές με επικεφαλής την Μπέτη Αμπατιέλου η οποία προσπαθεί να της επιδώσει επιστολή όπου ζητά την απελευθέρωση του Αντώνη Αμπατιέλου. Η Φρειδερίκη αρνείται και φοβισμένη παγιδεύεται σε ένα στενό. Η αλήθεια είναι ότι η Μπέτη δεν χαστούκισε την Φρειδερίκη όπως γράφτηκε. Όμως η ζωή της Φρειδερίκης έγινε δύσκολη. Όπου και να πήγαινε συναντούσε διαδηλωτές. Την Κυριακή 21/4/63 η Σάντευ Εξπρές δημοσιεύει βιαιότατο άρθρο στο οποίο χαρακτηρίζει ανεπιθύμητη την Φρειδερίκη. Την ίδια μέρα μαίνεται η ….μάχη του Μαραθώνα στην Αθήνα.
Είμαστε ακριβώς ένα μήνα πριν τη δολοφονία. Ο χάρος μπαινοβγαίνει στη ζωή του. Την Παρασκευή 26 Απριλίου η Μπέτη διοργανώνει ολονύκτια διαμαρτυρία έξω από το ξενοδοχείο όπου βρίσκεται η Φρειδερίκη. Την ίδια μέρα φτάνει στο Λονδίνο ο Λαμπράκης και την Κυριακή 28 Απριλίου μαζί με την Αμπατιέλου ζητούν ακρόαση από την βασίλισσα η οποία την απορρίπτει. Ο Λαμπράκης δίνει συνέντευξη στον Βρετανικό τύπο αναφέροντας ότι στην Ελλάδα δεν κυβερνά η κυβέρνηση ή ο βασιλεύς, αλλά η βασίλισσα. Λέγεται ότι η Φρειδερίκη ενοχλήθηκε τρομερά από την παρέμβαση του Λαμπράκη.
Το απόγευμα στις 22 Μαΐου 1963 ο Λαμπράκης φτάνει στην Θεσσαλονίκη. Ο χάρος τον περιμένει στην διασταύρωση Σπανδωνή, Ερμού και Βενιζέλου. Ο νεογέννητος γιος του δεν θα τον δει ποτέ. Ο Καραμανλής αναφωνεί, «Μα ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο;» ενώ στις 11 Ιουνίου παραιτείται και η χώρα μπαίνει σε παρατεταμένη κρίση, όπως πάντα.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν η πιο ευγενική και ένδοξη μορφή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου. Το δε μήνυμα του θα είναι επίκαιρο στις γενεές του μέλλοντος. Θα Ζει πάντα στις καρδιές μας.
