Μία επιστολή καταπέλτης για το τι επικρατεί σήμερα στην γειτονική Ιταλία και πρέπει να μας παραδειγματίσει και εμάς …!
Κάντε τον κόπο να την διαβάσετε … !
Eίναι για όλους εσάς,
Κουφαλιώτες και μη.
Αγαπητοί μου Έλληνες φίλοι,
μερικοί από εσας ήδη αυτές τις μέρες επικοινώνησαν μαζί μου για να μάθουν τι κάνουμε και αν αληθεύουν αυτά που ακούγονται περι Ιταλίας στα ελληνικά ΜΜΕ.
Ομολογώ ότι δεν καταφέρνω να ενημερώνομαι καθημερινά και για τα ελληνικά μέτρα,μιας που αρκετά είναι αυτά που ζούμε εδω,αλλά θα σας εξιστορήσω τη δική μας ζωή κι ελπίζω να “εμπνευστείτε” από αυτήν για να αρχίσετε να παίρνετε σοβαρά το θέμα κι εσείς.
Είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι από το Σάββατο 7/3.Τα μόνα άτομα που βλέπουμε είναι τα πεθερικά μου (πάντα με μάσκα). Κάνουμε τα ψώνια τους κι ο,τι άλλο χρειαστούν για να μην βγουν από το σπιτι. Η τύχη μας είναι ότι ζούμε 3χλμ έξω από την πόλη κι έτσι καθημερινά μπορούμε να βγούμε για περπάτημα στη υπέροχη φύση που μας περιβάλλει. Στο κέντρο πάμε μόνο για ψώνια στο σούπερ (επιτρέπεται μόνο ενα άτομο κάθε οικογένεια) και περιμένουμε έξω από το σούπερ στη σειρά γιατί μπαίνουν μόνο 5 άτομα τη φορά.
Στα ταμεία έχουν μπει στο δάπεδο διαχωριστικές γραμμές για να υπάρχει πάντα ένα μέτρο απόσταση ανάμεσα στον προηγούμενο και επόμενο πελάτη.
Στην πόλη μας,ήδη πριν από τα χθεσινά νέα κρατικά μέτρα,είχε αποφασιστεί να κλείσουν εστιατόρια,μπαρ, γυμναστήρια κι όποιος άλλος κλειστός χώρος μπορεί να δημιουργήσει συνωστισμό.
Δεν ήταν εύκολη απόφαση.
Κάθομαι λοιπόν και σας γράφω αυτές τις γραμμές για να σας δώσω να καταλάβετε την “τύχη” που έχετε στο να μην είσαστε οι πρώτοι που θα ζήσετε αυτήν την κατάσταση.
Εχετε την ευκαιρία να βρεθείτε προετοιμασμένοι σε ό,τι προκύψει.
Σας παρακαλώ,μην αφήσετε αυτά τα λόγια μου να χαθούν άσκοπα.
Τα γράφω για το καλό σας κι όχι για να κάνω τη δασκάλα ή να υποδείξω ανωτερότητα.
Αγαπάω τον τόπο μου και δε θέλω απλά να βρεθείτε στην δραματική κατάσταση που είμαστε εμείς τώρα.
Γιατί είναι δραματική.
Όχι μόνο λόγω του ιού,ο οποίος μεταδίδεται με συγκλονιστική ταχύτητα,αλλά γιατί τα νοσοκομεία δε μπορούν να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα τοσους πολλούς ασθενείς με πνευμονία.
Ο άτυχος που θα βρεθεί με σοβαρή αναπνευστική ανεπάρκεια,θα χρειαστεί τεχνητή υποστήριξη…..κι εδώ ακριβώς είναι το κεντρικό πρόβλημα:
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΚΕΤΑ ΜΗΧΆΝΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Και μιλάμε για την Ιταλία,όχι για κανένα ξεχασμένο αφρικανικό φτωχό κρατίδιο.
Άραγε…τα ελληνικά κρατικά νοσοκομεία, πόσους διασωληνωμένους ασθενείς μπορεί να αντέξει ταυτόχρονα;
Γιατί εννοείται ότι εδώ μπαίνουμε στο θέμα της ιδιωτικής περίθαλψης που δεν μπορεί ο κάθενας να αντέξει οικονομικά σε περίπτωση ανάγκης.
Τα μέτρα που πήρε το κράτος είναι ακριβώς γι’αυτό το λόγο:να μειωθεί ή τουλάχιστον να μοιραστεί στο χρόνο η μετάδοση του ιού,έτσι ώστε να βγουν από την δύσκολη αναπνευστική ανεπάρκεια οι τωρινοί ασθενείς και να μπορούν να ελευθερωθούν τα μηχανήματα για τις επόμενες διασωληνώσεις.
Αν αρρωστήσουμε ολοι μαζί,θα πρέπει να αρχίσουν να δίνουν προτεραιότητα στους νεότερους αφήνοντας να πεθάνουν τους ευπαθείς και ηλικιωμένους.
Δε νομίζετε ότι αξίζει να περιορίσετε για μερικές βδομάδες τις καθημερινές σας συνήθειες για να σώσετε τη ζωή του πατέρα σας ή της γιαγιά σας;
Κλείσανε τα σχολεία;
Αυτές όμως δεν είναι διακοπές.Κρατήστε τα παιδιά σπίτι κι όχι στα πάρκα παρέα με άλλα παιδιά.
Μπορεί να μην αρρωστήσουν,αλλά είναι εκπληκτικοί “αθώοι” φορείς του ιού που θα μπει ανενόχλητα στα σπίτια σας.
ΜΗΝ τα αφήσετε με τους παππούδες και τις γιαγιάδες ή γενικά με άτομα μεγάλης ηλικίας που επιπλέον έχουν διαβήτη ή προηγούμενα με πνευμονική ανεπάρκεια,καρκίνο,καρδιοπάθειες ….με λίγες λέξεις ευπαθείς.
Κάθε φορά που πάτε να κάνετε κάτι σκεφτείτε:
είναι επείγον;
πρέπει να το κάνω τώρα;
πρέπει να πάω εκεί τώρα;
πρέπει να συναντήσω αυτό το άτομο τώρα;
Αν η απάντηση είναι όχι, μείνετε σπιτι,σας παρακαλώ.Δεν αξίζει η ζωή σας για ένα γούστο,μια μπύρα με τον κολλητό ή ένα πάρτυ γενεθλίων με άλλα παιδιά στον παιδότοπο.
Περιορίστε τις εξόδους σας μόνο για δουλειά,για ψώνια (ένα άτομο αρκεί,μην παίρνετε όλη την οικογένεια στο σούπερ),κρατήστε πάντα την απόσταση ασφαλείας από τους άλλους όπου κι αν βρίσκεστε και μην υποκύψετε στην ιδέα “Εντάξει μωρέ,δε θα συμβεί τίποτα αν πάω!”.
Σας παρακαλώ….ακόμη κι αν το ελληνικό Κράτος δεν έφτασε σε σημείο να σας περιορίσει κάποια πράγματα, εσείς προβλέψτε κάποιες απλές οδηγίες και βάλτε τες μες στη νέα καθημερινότητά σας.
Είναι σουρεαλιστική όλη αυτή η κατάσταση…έχω τόσο καιρό να αγκαλιάσω κάποιον,να δώσω χειραψία που φοβάμαι ότι ακόμη κι όταν όλο αυτό τελειώσει (γιατί θα περάσει!!) θα έχω ξεσυνηθίσει.
