Τέλη Οκτωβρίου 1940 ,πριν από ακριβώς 80 χρόνια.
Στην Αθήνα, βλέπεις τους ανθρώπους να κρέμονται σαν από τσαμπιά σκαρφαλωμένοι σε ό,τι μέσο μπορούσαν και με γέλια και φωνές να ξεκινούν για ένα ταξίδι από το οποίο ήξεραν ήδη ότι πολλοί δεν θα επιστρέψουν. Και δεν επέστρεψαν. Δεν υπάρχει εκεί κανένας καταναγκασμούς. Υπάρχει θέληση για ελευθερία ατομική, συλλογική, εθνική, Ενιαία και αδιάσπαστη, υπερκείμενη κάθε άλλης έννοιας ,σκέψης και συναισθήματος.
Υπάρχουν άνθρωποι που δε φοβούνται για την ζωή τους, που δεν την υπολογίζουν, δίπλα στα υπέρτατα συλλογικά αγαθά.
Που γιαυτούς η Ελλάδα δεν είναι μια απρόσωπη θεωρητική έννοια. Είναι το σπίτι τους οικογένεια τους, όλη τους η ζωή. Και που έχουν θυμώσει επειδή κάποιος προσπάθησε να τους τα πάρει.
Μετασχηματίζοντας αυτόν το θυμό σε καθήκον και χαρά, ανέβηκαν στα βουνά και έγραψαν τις πιο επικές σελίδες στην ιστορία του πρώτου μισού του 20ού αιώνα – όχι μόνον την ελληνική αλλά την παγκόσμια. Γιατί αυτό είναι το έπος της Αλβανίας. Έργο καθήκοντος, αυτοθυσίας και χαράς .
Αυτά είναι που δεν υπολόγισε ο εισβολέας και αυτά είναι που έκαναν, τελικά, την διαφορά, φέρνοντας μια νίκη, την πρώτη κατά του άξονα, που ουδείς στον κόσμο ανέμενε, που χαιρετίστηκε καθολικά και ομόφωνα από συμμάχους αλλά και αντιπάλους, αλλά και που ανάγκασε ακόμα και το Χίτλερ να μεταβάλει τους πολεμικούς σχεδιασμους του και να οργανώσει τελικά την Βαλκανική εκστρατεία που πριν δεν τη σχεδίαζε.
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΜΑΣΛΗΣ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΘΕΡΜΑΙΚΟΥ
